Kom bij de familie

Zes vrienden uit Belfast staken de Atlantische Oceaan over voor een toerrit van 8.850 km door 12 staten. Een toevallige ontmoeting bij een Harley-Davidson®-dealer veranderde hun reis van een trip naar Sturgis tot een onvergetelijke ervaring

 

Voor de zes ervaren rijders, leden van het Noord-Ierse Provincewide H.O.G. Chapter, was de trip naar Sturgis over enkele van de spannendste wegen van Noord-Amerika zoveel meer dan een gewone motorvakantie in de Verenigde Staten. Deze ervaring zou het bewijs vormen van de grenzeloze vriendschap, gastvrijheid en respect tussen Harley^®-bezitters en -rijders.

Paul Dobson en Collette O’Neill vertrokken in Belfast richting Sturgis met vier vrienden: John, Lynda, Francie en Geraldine. De trip was al langer dan een jaar gepland en de groep stond te popelen om te beginnen aan hun toerrit door 12 staten, eindigend bij de legendarische rally in Sturgis, South Dakota.

De eerste en cruciale halte was bij de Harley®-dealer in Erie, Pennsylvania, waar ze hun motor zouden ophalen. Het was tevens de eerste gelegenheid om de warme en welgemeende gastvrijheid van de Amerikaanse motorrijdersfamilie te ervaren. De medewerkers van de dealer maakten in ieder geval een onuitwisbare goede indruk: “Het zijn werkelijk geweldige mensen,” zei Paul. “Ze deden alles wat ze konden om ons te helpen en ervoor te zorgen dat we ons welkom voelden.”

Maar niet alleen de medewerkers van de dealer waren hartelijk en gastvrij. In de showroom zagen ze ook een collega-rijder met een versleten T-shirt waarop stond “Work sucks, I’m going to Sturgis”. Meteen wist de groep dat ze iemand hadden gevonden die hun H-D^®-autoriteit in de VS zou kunnen zijn. Het was Larry ‘Grub’ Solbo uit Massachusetts, die op weg was naar Sturgis.

Paul, Collette en hun vrienden waren uiteraard een beetje zenuwachtig op dit moment van hun reis. Ze stonden voor lange ritten van duizenden kilometers op onbekend terrein. Dus toen Grub voorstelde dat de groep zou meerijden met hem en zijn vrouw Dawn, en zijn broer en zijn vrouw, Pete en Shelley, accepteerden de Provincewiders maar al te graag.

De groep verliet Erie en de reis begon. Collette herinnerde zich: “Dat gevoel vergeet ik nooit, wegrijden bij de dealer met de open weg voor ons en de warme wind op mijn gezicht. We waren op weg naar Sturgis.”

Grub en zijn familie reisden in een motorhome, met hun drie Harleys in een trailer. Zij switchten tussen de twee vormen van transport, terwijl de Provincewiders hen volgden.

Toen het schemerig werd, vertelden Paul en Collette dat zij van plan waren om een hotel te zoeken voor de overnachting. Grub wou daar niet van weten. De Harleys werden vastgemaakt aan de trailer en de groep werd uitgenodigd in de motorhome bij de rest van de familie.

Maandag was de eerste echte halte van de reis naar Sturgis: Waldrug. Dit was het begin van de route door het mooie Badlands National Park. “Het was prachtig,” zei Paul. Die nacht had de groep geluk, want ze konden nog net een veelgevraagde hut huren in het Keystone National Park.

De volgende ochtend werden ze wakker in het midden van de natuur en onder een stralend blauw hemel. “Als bewoners van Ierland waren we daar altijd heel blij om,” zei Paul. Vanuit Keystone reed de groep langs de Needles Highway, door de Wildlife Loop en voorbij bizonkuddes. Dankzij de deskundige leiding van Grub, een Sturgisveteraan, zagen ze Mount Rushmore, Custer, Crazy Horse Mountain, Hill City en Rapid City – allemaal in één dag.

Op woensdag verhuisde het basiskamp naar Rapid City, en werd het contact met de nieuwe vrienden nog nauwer. Paul herinnerde zich: “Intussen had Larry zijn vrouw er eindelijk van kunnen overtuigen dat het werkelijk een goed idee was om zes vreemde en verdwaalde Ieren op sleeptouw te nemen en werden we officieel geadopteerd!”

Op donderdag ontmoette de groep andere vrienden van Provincewide bij het Civic Centre in Rapid City. Ze maakten een prachtige rit, bezochten Deadwood en stopten bij het graf van Buffalo Bill en Calamity Jane. Dit was het echte Wilde Westen en anders dan alles wat ze gewend waren. Ze konden er niet genoeg van krijgen. ’s Avonds reden ze naar Sturgis voor de overnachting. Ze waren bijzonder onder de indruk van de aangepaste Jack Danielsmotor die de beroemde whisky uit zijn uitlaat schonk.

Op vrijdag hadden ze tijd om het kloppende hart van de rally te verkennen: Sturgis Main Street. Collette vond de drukkende hitte en het urenlange shoppen een geslaagde combinatie: “We winkelden tot we er praktisch bij neervielen bij een hitte van 40°,” vertelde ze. “Als roodharige Ierse kreeg ik heel wat vreemde blikken omdat ik mijn paraplu gebruikte als bescherming tegen de zon.”

De groep greep de kans om enkele prominente mensen uit de wereld van Harley-Davidson te ontmoeten. Ze maakten kennis met Billy Lane van Choppers Inc., babbelden met Eddie Trotta en verbleven in het gezelschap van de ‘hele coole’, zoals zij hem beschreven, Russell Mitchell en zijn team van Exile Motorcycles.

Op zaterdag was het tijd om verder te trekken. Ze pakten hun intussen flink uitgedijde bagage in en reden nog een laatste keer rond in Keystone, voordat ze koers zetten naar het zuiden, door de Nebraska Grasslands en in de richting van de rit waar ze zo vurig naar uitkeken.

Grub gaf opnieuw het beste van zichzelf met een onverwacht gebaar van vriendschap. Hij reed ’s nachts zo’n 1.600 km om, zodat zijn nieuwe vrienden een bezoek konden brengen aan een plaats waarvan ze alleen maar konden dromen dat ze daar ooit zouden rijden: de Rockies. Collette, Paul en hun vrienden reden op hun motor tot 3.500 m boven de zeespiegel. Achter hen ging de zon onder en het uitzicht was werkelijk adembenemend. Dit was een avond die ze nooit meer zouden vergeten. Aan de voet van de berg zette de groep de tenten op voor de overnachting. Larry had extra tenten en matrassen bij zich voor iedereen die misschien een bed nodig had.

De volgende morgen was de bestemming Milwaukee. Ze reden 1.850 km in 27 uur en arriveerden net op tijd voor de laatste rondleiding door de Harley-Davidson-fabriek. Bovendien kregen Paul en Larry toegang tot het fascinerende Harley-archief, iets waarvan de meeste mensen alleen kunnen dromen. En als top of the bill organiseerde Dawn een totaal onverwachte verrassing voor haar vrienden: een ontmoeting met Willie G. Davidson. In Sturgis was ze zijn assistent tegengekomen en ze had heimelijk een ontmoeting geregeld, als een afscheidsgeschenk aan Paul, Collette en hun vrienden. Paul en Collette vonden Willie heel vriendelijk: “Hij was een inspirerende en oprechte persoon, geïnteresseerd in alles wat iedereen te vertellen had. Hij nam er echt de tijd voor om alles te weten te komen over ons Chapter in Noord-Ierland en over onze ongelooflijke reis.”

Al snel was het weer tijd om terug te rijden naar Erie om de motoren in te leveren. Het einde van de reis was in zicht. Collette, Paul, John, Lynda, Francie en Geraldine omhelsden Larry, Dawn, Pete en Shelley voor de laatste keer en wisselden adressen en telefoonnummers uit. Het was een triest afscheid, want er was een hechte vriendschap ontstaan tussen deze groep van zelfverklaarde ‘verdwaalde Ierse rijders’ en hun gastvrije, hartelijke Amerikaanse gidsen. Dat bleef het thema van de hele reis.

Zoals Paul het zo duidelijk uitdrukte: “Voor iedereen van ons demonstreerde deze trip waar Harley-Davidson voor staat – ongelooflijke gastvrijheid.” Dat is de spirit van Sturgis en de spirit van Harley-Davidson ten voeten uit: vriendschap, gulheid, respect en altijd één groot feest.