De stof waar dromen van zijn gemaakt…

Bob.E vertelt het verhaal van zijn broer Manu’s levenslange droom om een Harley-Davidson te hebben

Geen baard of staart, geen piercings, zelfs geen stoere uitstraling of tatoeage. Je kunt nergens aan zien dat hij een biker is. Manjeet, of Manu zoals wij hem noemen, is geen gemiddelde H.O.G. (Harley Owning Guy), als je op zijn uiterlijk afgaat. Maar er zit meer in hem dan je op het eerste gezicht zou zeggen. Hij heeft een enorme verborgen passie voor viertaktmotors. Hij houdt van oude technologie, van machines die de tand des tijds hebben doorstaan en stand houden, zelfs in deze tijd van de microchip.

Onze vader had een Enfield Bullet 350, maar Manu was toen nog te jong om daarop te rijden. We kregen allebei kippenvel als we het gedreun hoorden van dat viertaktmotorblok met maar één cilinder die de motorfiets aandreef. Tegen de tijd dat Manu oud genoeg was om te rijden op de motor, was papa al lang gestorven en de motor verkocht.

Manu ging al op jonge leeftijd over van fietsen naar gemotoriseerde tweewielers. Hij leende de oude Vespa 150 cc van onze buurman zo vaak als hij kon en bij het minste excuus. Hij kocht zijn eigen Bullet 350 in 1997, van een vriend die in het buitenland werkte en de motor nauwelijks gebruikte.

De motor kreeg de naam ‘Slingshot’ en is in een betere staat dan hij ooit geweest is. Manu verving het stuur en het zadel, hij voegde lampen en een claxon toe en gaf hem een nieuwe lik verf.

Manu en zijn motor zijn legendarisch in de stad waar wij wonen in New Bombay. Mensen die hem helemaal niet kennen, kennen wel zijn motor. Die ziet er altijd perfect uit en glanst als nieuw. Hij kreeg de bijnaam ‘Chamku’, wat betekent: iemand die poetst en glanst.

Ondanks zijn liefde voor de Slingshot heeft hij altijd een Harley-Davidson willen hebben, vanaf het moment dat hij er kennis mee maakte. Hij staarde met open mond naar foto’s van de motor en had zichzelf beloofd dat hij er ooit een zou hebben en rijden. In India zou het eeuwen duren om die droom waar te maken, als het ooit zou lukken. En dat wist hij.

In januari 2000 was Manu betrokken bij een auto-ongeluk samen met vrienden. Alle twee zijn vrienden die vooraan zaten, overleden en Manu had ernstige verwondingen aan zijn gezicht, schouder en borst. Hij lag een paar weken in het ziekenhuis en moest veel operaties ondergaan. Nadat hij was hersteld van zijn verwondingen, was hij meer dan ooit vastbesloten om ergens naartoe te gaan waar hij meer geld kon verdienen dan in India. Zijn wens om mama terug te betalen voor al zijn medische kosten en het verlangen om een Harley te hebben, waren de twee belangrijkste factoren in zijn beslissing om te verhuizen naar de Verenigde Arabische Emiraten (VAE) en daar werk te zoeken. Eind 2002 verhuisde hij. Hij ging werken voor General Motors in de VEA en kreeg een goede positie in het bedrijf.

Als regelmatige bezoeker van de H-Dshowroom in Dubai verzamelde Manu een hele collectie van allerlei Harleymerchandise. Ook al wist hij zeker dat hij ooit een Harley wilde kopen, in al die vier jaar in de VAE was er maar één motor die hem zo opwond dat hij hem onmiddellijk wilde kopen, zodra hij hem zag: een rode Fat Boy Screaming Eagle. In april 2007 kocht hij hem en hij nam meteen een levenslang lidmaatschap van H.O.G. Sindsdien geniet hij elk weekend van de ritten met het Dubai Chapter.

Wat begon als een jongensdroom in de jaren ’80, is uitgegroeid tot een volwassen passie voor cruisers op twee wielen. Het is een verhaal van vastberadenheid wanneer het tegenzit. Het kan een bron van inspiratie vormen voor andere mensen met dromen die veraf lijken. Niets is onmogelijk als je het doel in zicht houdt, hoe zeer de weg ernaartoe ook bezaaid lijkt met hindernissen.

Iedereen van ons, familie en vrienden, wenst Manu nog veel veilige en heerlijke jaren van rijplezier. Moge God hem behoeden.