Herinneringen van leden: Onvergetelijk avontuur

Wolfgang Gerbig van het Bielefeld Chapter uit Duitsland herbeleeft elke kilometer van hun gedenkwaardige Amerikaanse avontuur in 2006

Wat maakte de meeste indruk op ons? De eindeloze, open ruimtes? De opdringerige en opwindende chaos van felle lichten in Las Vegas? Of het geronk van de Harley motoren op de legendarische Route 66? Iedereen van ons nam een andere blijvende herinnering mee naar huis. Maar het is ook de combinatie van alles, die onze 11 dagen en 3.307 km lange reis in West-Amerika zo onvergetelijk maakte. 

Peter en Klaus hadden het idee geopperd. Zij onderzochten en planden de reis, met de hulp van reisagentschap Media Reisen, en ze brachten een groep mensen samen die op zoek waren naar een Amerikaans avontuur. 

We vlogen van Schiphol naar Washington en van daaruit naar Los Angeles, waar we de eerste, tweede en laatste nacht van onze tour zouden doorbrengen. 

We begonnen onze reis met een vijf uur durende verkenning van LA. Enkelen van ons grepen de kans om de  Harley-dealer in LA te bezoeken, terwijl anderen besloten om langs het strand te wandelen van Venice Beach naar Santa Monica. 

We huurden onze Harleys en er werd een camper geregeld voor Theo en Andi, die zo vriendelijk waren om onze bagage te vervoeren. 

Op onze derde dag in de VS vertrokken we, 206 km zuidwaarts op de Interstate 405 naar San Diego. De Mexicaanse grens was vlakbij. Na de oversteek van twee schijnbaar oneindige bruggen arriveerden we in het drukke verkeer van Long Beach en bewonderden we de Queen Mary, die nu wordt gebruikt als een hotel. Ook een bezoek waard was het schiereiland Coronado aan de andere kant van de Coronadobrug en voorbij Hotel Coronado. 

De volgende dag reden we door stadjes als Anza, Julian en Santa Ysabel op weg naar Palm Springs, een rit van 296 km. De frisse bries dwong ons om warmere kleren aan te trekken en een prachtig berglandschap lag voor ons, met prachtige uitzichtpunten over de vallei van Palm Springs. 

De vijfde dag had veel hoogtepunten in petto. We werden niet teleurgesteld. Onze bestemming was Joshua Tree National Park en Laughlin. Maar eerst reisden we via Yucca Valley en Twentynine Palms richting Lake Havasu.

We moesten toegang betalen voor het Joshua Tree Park, maar dat was de moeite waard. Dit park maakt deel uit van het woestijnlandschap tussen de Mojave- en de Coloradowoestijn. Joshua Trees zijn een soort palmlelies. We bewonderden de fascinerende geologische rotsformaties. Ze stonden daar als reuzen, heldergeel en onbegroeid. 

Nadat we Golden Shores/Oatman hadden verlaten, reden we voor de eerste keer op de historische Route 66 – de ‘moeder van alle wegen’, de droomweg van alle motorrijders. Het was een fantastisch gevoel. We stopten onderweg in de oude goudmijnersstad Oatman. De ene winkel na de ander, afgeladen met souvenirs waaraan we niet konden weerstaan. Later arriveerden we op onze bestemming, de stad Laughlin. Het grote Flamingo Hotel lag pal aan de Colorado River. Het was niet moeilijk om te zien dat we ons nu in het zuiden van Nevada bevonden, alleen al door het aantal casino’s. We konden dus ons geluk beproeven, want deze stad heeft het derde grootste aantal casino’s na Las Vegas en Reno. We hadden een gedenkwaardige afstand van 506 km afgelegd. 

De zesde dag leidde de route van ruim 573 km ons over de Colorado River in de richting van Kingman/Arizona in Mojave County. 

We namen de Interstate 40 naar Williams, want we wilden de Grand Canyon nog diezelfde dag zien. In Tusayan – waar het interessante South Rim Visitor Center zich bevindt – had Reiner geregeld dat sommigen van ons over de Grand Canyon konden vliegen, terwijl anderen de IMAX bioscoop bezochten. 

De Grand Canyon is spectaculair. We waren zo onder de indruk door wat we hadden gezien, dat we niet wilden vertrekken. Daarom maakten we nog een grote tocht in de late middag. Het was fijn om ’s avonds te rijden, maar toen de laatste zonnestralen de bergtoppen rood kleurden, schoot de temperatuur naar beneden. Die nacht logeerden we in het Grand Canyon Boulevard Hotel in Williams. Daar wachtte de camper de halfbevroren motorrijders op met een hartverwarmende Jack Daniels. 

De volgende dag namen we de nostalgische Route 66 naar Seligman, langs het best bewaarde stuk van de weg. De stad werd in 1886 opgericht als een halteplaats langs de Santa Fe Railroad en heeft nu 1.000 inwoners. Een opvallend bord aan de ingang van de stad deelt mee ‘Birthplace of Route 66’, wat de stad te danken heeft aan kapper Angel Delgadillo. 

We zetten onze reis voort op Highway 93 naar de Hoover Dam op de Colorado River, de grens tussen Arizona en Nevada. We bewonderden de 14 m dikke wanden (200 m onderaan) en realiseerden ons dat we slechts 50 km (van het totaal van 407 km) naar Las Vegas hadden afgelegd. 

We namen de East Lake Mead Drive en reden de grootste stad van Nevada binnen op de I-15. Hoe dichter we bij ons hotel kwamen, hoe meer glitter de gigantische borden en hotelreclames kregen. Miljoenen gokbeluste toeristen worden aangetrokken door deze stad. Het was zeker niet eenvoudig om ons te concentreren op het verkeer, terwijl alles is ontworpen om je aandacht af te leiden. 

We maakten een nachtelijke wandeling over de strip. Sommigen van ons konden niet aan de drang weerstaan om hun geluk te beproeven in de gokhallen. Het naburige Rio Hotel bevatte ook een enorme Harley-winkel. 

Op de achtste dag bleef een deel van de groep in Las Vegas, terwijl de rest van ons een trip maakte naar de Valley of Fire. We reden zo’n 50 km noordwaarts. Dat was absoluut de moeite waard. Lavaformaties en verweerde rode zandrotsen. We kregen maar niet genoeg van het uitzicht, het licht en de kleuren.  

Op de negende dag verlieten we Las Vegas in de richting van Death Valley, waarbij we door Pahrump, Shoshone en Ashford Mill reden. Het landschap werd spookachtig en verlaten in dit droogste natuurpark van de VS. Bijna geen planten en geen harde bermen, zo zag het eruit toen we aankwamen in Badwater (85,5 m onder de zeespiegel). In de vlakke zoutpan worden zeshoekige structuren gevormd door het opdrogen van kristallen. Hier zijn temperaturen tot wel 56,7°C geregistreerd. 

Onze reis door de vallei was heet, maar niet ondraaglijk. We stopten in het bezoekerscentrum en bij Zabriskie Point. Bizarre geërodeerde landschappen, afzettingen van het voormalige Zabriskiemeer, dat negen miljoen jaar geleden is opgedroogd. 

We reden voorbij Stovepipe Wells, gigantische zandstructuren gebeeldhouwd door de wind. Reiner had een overnachting voor ons geboekt in het gelijknamige Stovepipe Wells resort. Dit was het moment waarop het gebeurde: alle discipline werd overboord gegooid, de inspanningen van de laatste dagen werden afgeschud en we maakten er echt een feest van die avond. 

De volgende dag reden we door een ander deel van Death Valley, voorbij Orlancha naar Lake Isabella, een schitterend meer met fantastische uitzichten. We stopten in het stadje Kernvill, een vriendelijk plaatsje met winkels met beeldjes van indianen en een immense bruine beer ervoor. Na een verfrissing reden we langs de pittoreske Kernill River naar Bakersfield en verder op Highway 99, naar Interstate 5 en verder naar onze bestemming, de Best Western Liberty Inn in de buurt van Lebec.

Op de laatste dag zouden we terugrijden naar Los Angeles. We gingen via Ventura in zuidwestelijke richting naar Oxnard. Van daaruit reden we Highway No. 1 op en bewonderden de mooie surfstranden langs de Pacific. We stopten in een van de bekendste verzamelplaatsen voor motorrijders – Neptune’s Net – voor een maaltijd van zeevruchten. We volgden de Pacific Coast Highway en bereikten Malibu, een woonwijk die in trek is bij filmsterren en andere beroemdheden.

Daarna bezochten we de ‘Rockstore’ in de bergen – nog een tip van een insider. De Rockstore heeft een muur vol met foto’s van bekende mensen. Blijkbaar zijn alle grote namen hier langs geweest en het oude tankstation voor de winkel diende als decor voor alle films. 

Vanwege de verwoestende bosbranden moesten we onze route omgooien. We bereikten onze eindbestemming Los Angeles via Santa Monica – de moeite van een bezoek waard. De laatste dag reden we circa 325 km. 

We brachten de camper en de motoren terug en keerden terug naar het Hacienda Hotel. Dat kenden we intussen heel goed. De retourvlucht naar Amsterdam ging via Chicago en we besteedden het grootste deel van onze reis aan het ophalen van de fantastische herinneringen aan deze reis, wetende dat dit zeker niet onze laatste trip samen naar de Verenigde Staten was geweest.